Επειδή πολλές φορές τα λόγια είναι περιττά, για να εκφράσουν την κατάσταση που βιώνουν οι Έλληνες του σήμερα, ίσως το παρακάτω ποίημα του Κ. Παλαμά, τους βοηθήσει να διεκδικήσουν την ζωή που τους ανήκει:
Παιδί, το περιβόλι μου, που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις και όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθειά και φράξε το πιο στέρια και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του και ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας, και αν αγαπάς τ' ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι, ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά να φύγουν, και τη ζωντάνια σπείρε του μ' όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα για την καινούρια γέννα, που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ρθει κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει, κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνω απ' ολα.
Παιδί, το περιβόλι μου, που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις και όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθειά και φράξε το πιο στέρια και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του και ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας, και αν αγαπάς τ' ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι, ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά να φύγουν, και τη ζωντάνια σπείρε του μ' όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα για την καινούρια γέννα, που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ρθει κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει, κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνω απ' ολα.
